Barış Abi

Bazen bir cihan padişahının beyti onun şarkı sözü olur hatta cihanda gönül nasıl rahata erer bunu da söyler:

Bazen efkarlanır bu şarkı sözleri, alın yazısına boyun eğer:

Bazen çocuklaşır bu sözler, çocukların boyuna eğilir ve diz çöker abileri onlarla bakışabilmek için:

Bazen babaanneye ağıttır, şarkı gibi gözükür; sözler bürünür ağıta, şarkıya siner hüzün:

Böyledir Barış Abi. Hatta şarkı dinlemekten hazzetmeyen beni bile bazen oturtur yanına ve başlar söylemeye. Yapacak bişi yok, oturur dinlerim. Aslında şarkı sözleri nasihat doludur Barış Abi’nin. Mesela şu: Düştüm mapus damlarına öğüt veren bol olur. / Toplasam o öğütleri burdan köye yol olur.

Affedersiniz, bu sonuncu Barış Abi’nin değildi doğru ya! Ama kimin? Yabancının değil, Barış Manço’nun pek yakını: Karaca.

Sene altmış üç. Adamın biri bir gün İstiklal Caddesi’nde aşağı doğru yürümekte. Karşıdan da yukarı doğru kendisi gibi uzun, sakallı ve uzun saçlı, giyim kuşamı da yine kendi gibi oldukça kıyak birisi gelmektedir. İkili birbirlerinin varlığından haberdarlardır ama tanışmak hiç nasip olmamıştır. Piyasada iki rakiptirler ve birbirlerini de çok merak etmektedirler. Yokuş çıkan adam da kendisine benzeyen bu tipi fark eder ve ikili birbirlerine yönelirler. Karşı karşıya gelince dururlar ve aralarında şöyle bir diyalog geçer:

Yokuş Çıkan Adam: O sen misin?

Yokuş İnen Adam: O benim de, sen O musun?

Yokuş Çıkan Adam: Ben de O’yum…

İşte rivayet odur ki budur tanışma hikâyesi. Tamam da kim kim? Yokuş çıkan Barış Abi, yokuş ineni de Cem Abi’dir.

Tıpkı Anadolu’nun memleketleri gibidir bu ikili. Birinin şapkası, gözlüğü; ötekinin yüzükleri meşhurdur. Meşhurluklarının yanı sıra bir de Anadolu kokarlar. Anadolu’dan beslenirler. Bir de bıyıklar ve saçlar var ki hayatımıza bunlarla da girmişlerdir.

İkilinin birbirini tarifi de acayiptir. Barış Manço, Cem Karaca’yı “pamuklara sarılıp saklanacak biri” diye , Cem Karaca ise “biz Barış ile aynı yolda gidiyoruz, küçük bir nüans var sadece” diyerek anlatıyor.

Eş sesli sesteş kelime gibiydi bu iki dost. Söylenişleri aynı ama anlamları farklı. Pek çok ortak noktaları olsa da Manço Abi sık sık öğüt verirken Karaca Abi sesiyle oynar ve toplumsal konuları silkerdi.

~

Televizyondayız. Sene 93. Kumandayı alın ve TRT 1’i açın. 4x21 Doludizgin programı açık. Sunucu Barış Abi, konuk Cem Karaca. İşte o bölüm:

~

Barış Abi,

~

1999 senesi, yeni bir bin yılı tamamlamasına neredeyse 11 ayı var miladi takvimin. Kış mevsimlerinden bir ay: Şubat. Ve bu şubatın 1’i. Mekân İstanbul. Semt Moda. Evde kalp krizi var doktor bey. Uzatmayalım, bu Barış Abi’nin vefat gününün tarifi. Gözlerini yumuyor o gün.

35’ini geçtikten çok sonra der ki: Cahit Sıtkı üstadın dediği gibi yaş 35 yolun yarısı, ben burayı geçtim, yarı yolum kaldı.

Yarı yolunu da tamam etmişti demek o gün…

Cem Karaca dedik ya, bir şiir yazmış Cem Abi sonra. Barış’a diye…

~

İSTİFADE ETTİKLERİM